ျမတ္ႏိုး

ၿမိဳ႕မ ကခ်စ္သူငယ္ခ်င္းတို႕ေရ.....

School History

• Myoma National School (1929) Myoma National School (1929) No.2 Basic Education High School was formerly known as Myoma National Boy's High School. In the 1920s national schools were opened across Myanmar with the purpose of implementing the national education objectives. Myoma national schools were born out of the national freedom struggle together with national education and national spirit.

Of them all, this school was the first-born Myoma National School. U Ba Lwin BA (Honours) MA 1929 - 1953 The foundation of this school began in 1920. The school was under construction from 25.11.1929 ( the 10th waning day of Tasaungmone,1291 Myanmar Era ) until 4.12.1931 (the 10th waning day of Tasaungmone,1293 Myanmar Era ). Only with the strong effort of U Ba Lwin, the first headmaster of the Myoma National School and the parents' donation, could the school be successfully completed. Formerly, it was not a government school. It was nationalized on the 1st of April, 1965 and became a State High School and later became known as, at present, No.2 Basic Education High School, Dagon. Our school gained recognition in the course of Myanmar history and Myanmar education sector.

Today's Principal U Tin Maung Tun BSc. Dip .Ed. 1.8.2002 - up today

Principals of Myoma (Dagon 2) A succession of Headmasters are as follows : U Aye Thwe (BA) (1953 - 1957) U Ba Tin (BA) (1957 - 1968) U Ba Saw (BA. BEd) (1968 - 1970) U Hla Thein (BA. BEd.) (1970 - 1972) U Nyein Maung (BA. BEd) (1972 - 1982) U Win Soe (BA. BEd) (1982 - 1984) U Tin Win (BA. BEd) (1985 - 1988) U Khin Maung Nyunt (BA. Ed. BEd) (1988 - 1990) U Han Thein (BA. BEd) (1990 - 1997) U Thar Win (BEd) (1998 - 1999) U Tin Hlaing (BEd) (1999 - 2002)

Martyr's Day (Special Issue)

ေန ့သစ္

တင္းက်ပ္တဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြ တဖက္သတ္ ထုတ္ျပန္လာတာကုိ မေက်နပ္လို႔ ဆႏၵျပခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ေသြးေျမက်ခဲ့ၿပီး တကသ အေဆာက္အဦး မုိင္းခြဲ ဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရတာ ဒီကေန႔ဆုိရင္ ၄၉ ႏွစ္ ရွိခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၇ ရက္ေန႔က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္အတြင္း ေသြးေျမက်ခဲ့ရတဲ့ ဒီျဖစ္ရပ္ေတြ ေနာက္ပုိင္း တုိင္းျပည္အာဏာကို မတရား ကုိင္စြဲ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဟာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ရန္သူအျဖစ္ တေလွ်ာက္လုံး ဆက္ဆံလာခဲ့သလုိ ပညာေရး မ်ဳိးဆက္ျပတ္မႈေတြနဲ႔အတူ တုိင္းျပည္မွာ ပညာတတ္ ရွားပါးလာမႈေတြကိုလည္း ဒီေန႔အထိ ခံစားေနရဆဲပဲလို႔ အဲဒီ ဇူလုိင္ ၇ ရက္ေန႔ကုိ ကိုယ္တုိင္ ေတြ႕ႀကဳံ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသူေတြက သုံးသပ္ပါတယ္။ ဒီကေန႔ က်ေရာက္တဲ့ ဇူလုိင္ ၇ ရက္ေန႔ အမွတ္တရ အေၾကာင္းေတြနဲ႔ သုံးသပ္ခ်က္ေတြကို မသင္းသီရိက စုစည္း တင္ျပေပးထားပါတယ္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၇ ရက္ေန႔က ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ က်က္သေရေဆာင္ တခုျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က အဓိပတိလမ္းမႀကီး အပါအ၀င္ ေက်ာင္း၀င္းေနရာ အႏွံ႔အျပားမွာ ေသြးေျမက်ခဲ့ရတာဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ အဆုိး၀ါးဆုံး သမုိင္းျဖစ္ရပ္ေတြထဲက ေမ့မရႏုိင္တဲ့ သမုိင္း၀င္ ေန႔ရက္တခု ျဖစ္တယ္လို႔ ဒီေန႔ကို ကုိယ္ေတြ႕ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းႀကီးေတြက ဆုိပါတယ္။
တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂ ရက္ေန႔က တုိင္းျပည္ကုိ စစ္တပ္အာဏာနဲ႔ သိမ္းယူခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္းရဲ႕ စစ္အစုိးရဆီကေန အေဆာင္ကိစၥကို တဖက္သတ္ တင္းက်ပ္စြာ ထုတ္ျပန္လာတဲ့အေပၚ မေက်နပ္ၾကလို႔ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြက ကန္႔ကြက္ ဆႏၵျပခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဇူလုိင္လ ၇ ရက္ေန႔ ေန႔လယ္ပိုင္းကစလုိ႔ စစ္တပ္နဲ႔ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာ တင္းမာတဲ့ အေျခအေနေတြ စတင္ခဲ့ၿပီး ညေနပုိင္းမွာေတာ့ စစ္တပ္က အၾကမ္းဖက္ ေျဖရွင္းခဲ့တဲ့အတြက္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ေသြးေခ်ာင္းစီးခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြက မေန႔တေန႔ကလိုပဲ ခံစားေနရဆဲပဲလို႔ အဲဒီအခ်ိန္က အမရေဆာင္ရဲ႕ ေက်ာင္းသားတဦး ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဦးႏိုင္းႏိုင္းက သူ႔အေတြ႕အႀကံဳကို အခုလို ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပပါတယ္။
“ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီး၊ အဓိပတိရင္ျပင္၊ အဓိပတိလမ္းနဲ႔ မႏၲေလးေဆာင္၊ အမရေဆာင္ၾကား လမ္းေတြမွာ ညေန ၆ နာရီဆိုရင္ တခါတည္း လက္တကမ္းက မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ အဲဒီလိုရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ G-3 နဲ႔ ရင္ဆိုင္ အပစ္ခံရတာ။ အတံုးအ႐ံုး ေသၾကတာေပါ့။ အန္ကယ္လည္း ပါတယ္၊ အန္ကယ္ကေတာ့ အမရေဆာင္ ေပၚတီကို အေပၚမွာေလ။ ပစ္တာပဲ။
“ဒါေပမဲ့ ပစ္တဲ့ေနရာက အ၀ိုင္းေလးေပါ့။ အဓိပတိလမ္းထိပ္က အ၀ိုင္းေလးက စပစ္ေတာ့ အန္ကယ္တို႔က ခုန္ခ်လိုက္လို႔ ေမွာက္လို႔ အခ်ိန္ရတာေပါ့။ အဓိပတိနဲ႔ မႏၲေလးၾကားမွာေတာ့ အတုံးအ႐ုန္း ေသၾကတယ္ကြာ။ ဗမာျပည္မွာ တကယ့္ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အၫြန္႔အဖူး သားေကာင္းရတနာေတြ က်ဆံုးသြားတာက ေခတ္သစ္သမိုင္းမွာေတာ့ အႀကီးက်ယ္ဆံုးေသာ ရက္စက္ယုတ္မာမႈႀကီး ဆိုၿပီးေတာ့ အၿမဲတမ္း ဦးက ႏွစ္တုိင္း သတိရတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္လည္း ပါခဲ့ေတာ့ ဒီဥစၥာကို သိပ္သတိရတာပဲ။ ဦးတို႔ အမရေဆာင္၊ မႏၲေလးေဆာင္နဲ႔ အဓိပတိလမ္းက ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားဆံုး အပစ္ခံရတာပဲေလ”
ေနာက္တေန႔မနက္ ဇူလိုင္လ ၈ ရက္မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦးႀကီး ၿဖိဳခ်ခံခဲ့ရပါတယ္။
“ေနာက္ေန႔ ၈ ရက္ေန႔ မနက္က်ေတာ့၊ အဲဒီညေနမွာ ဦးတုိ႔လည္း ထမင္းစား မ၀င္ေတာ့ဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ ဦးတုိ႔အေဆာင္မွာ အဲဒီေန႔က ၀က္သားေကၽြးတယ္ကြ။ ဘယ္သူမွ ထမင္းမစားႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ညက်ေတာ့ သန္းေခါင္သန္းလြဲပဲ ေနာက္ဘက္၀င္းထဲမွာ စကားေျပာၾကၿပီးေတာ့ အိပ္ေရာ။ မနက္ ၆ နာရီက်ေတာ့ ဒိန္းဆုိတဲ့ အသံႀကီး တခ်က္ပဲ ၾကားလိုက္တယ္။ ဦးရဲ႕အခန္းက အေပၚ မ်က္ႏွာၾကက္ ေက်ာက္ျပားေတြ ေႂကြက်တာ။ မွန္ေတြလည္း ကြဲေပါ့ေလ။ အိပ္ရာက ႏုိးၿပီးေတာ့ ႐ုတ္တရက္ လန္႔ၿပီး ေသြးေတာင္ ပ်က္ခ်င္တယ္။
“အားလုံးပဲ တံခါးေတြ ဖြင့္ၾကၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္တာလဲကြ ဆုိၿပီးေတာ့ ဘယ္သူမွ မေျပာႏုိင္ဘူး။ ေနာက္က်မွ ဟုိဘက္က တေယာက္က ယူနီယံႀကီး မရွိေတာ့ဘူးကြာလို႔ ေအာ္ေတာ့ သြားေျပးၾကည့္ၾကတာေပါ့၊ မႏၲေလးေဆာင္ဘက္ကုိ။ ၾကည့္ေတာ့ ဒီေလာက္ထူတဲ့ အုတ္နံရံရွိတဲ့ ၂ ထပ္ အေဆာက္အဦးႀကီးက တခါတည္း ျပားျပား၀ပ္ က်သြားတာ။
“အသံတသံပဲ ျမည္တယ္၊ ၂ သံမျမည္ဘူး။ ဒုိင္းဆို၊ ေခါင္မုိးႀကီးကေတာ့ မကြဲသြားဘူး။ အုတ္နံရံေတြ အကုန္ ၿပိဳက်သြားတာ။ မုိင္းေတြနဲ႔ၿဖဳိတာ ျဖစ္မွာေပါ့။ အဲဒီမွာ တခါတည္း ရင္ကြဲရတာေပါ့။ သေဘာက ဘာျဖစ္သြားလဲဆိုေတာ့ ဒီလုိလုပ္ခဲ့တဲ့ဟာ လြတ္လပ္ေရးသမုိင္း၊ လြတ္လပ္ေရးမွာ တကယ့္ အမ်ဳိးသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ ေနခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦးႀကီးကုိ ဒီလုိလုပ္တာက အင္မတန္ ရက္စက္ ယုတ္မာ ႐ုိင္းစုိင္းတဲ့ လုပ္ရပ္ပဲ ဆုိၿပီးေတာ့ အၿမဲတမ္း မွတ္မိေနတယ္။”
ဒီလိုျဖစ္ရပ္ေတြကို တုိင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက သတင္းေမွာင္ခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသလို ၇ ဇူလိုင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြလိုမ်ဳိးကုိ ျမန္မာ့စာနယ္ဇင္း သတင္းေလာက တေလွ်ာက္လုံးမွာ လံုး၀ ေရးခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ သမိုင္းေတြကို ဘယ္လိုပဲ ဖံုးကြယ္ဖို႔ ႀကိဳးစား ႀကိဳးစား၊ ဘယ္လိုပဲ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစား ႀကိဳးစား အစဥ္အလာ ႀကီးမားခဲ့တဲ့ တကသ စိတ္ဓာတ္ဟာ ဒီေန႔အခ်ိန္အထိ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္မသြားဘူးလို႔ သတင္းစာ ဆရာေဟာင္း ဦးသာဘန္းက ဆိုပါတယ္။
“၇ ဇူလုိင္ကုိ ဘယ္တုန္းကမွ ေဖာ္ျပလို႔ မရခဲ့တာ၊ အခုလည္း မရပါဘူး။ ဦးေန၀င္း အာဏာသိမ္းတဲ့ အခ်ိန္က စၿပီးေတာ့ ကေန႔အထိပဲ။ ဘဘက အဲဒီအခ်ိန္မွာ သတင္းစာသမား ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒီေတာ့ တကသနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦး ၿပိဳပ်က္တဲ့ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေရာ ဘဘတို႔က ေျပာခြင့္လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကိုေအာင္ဆန္းကို ေမြးခဲ့တဲ့၊ ကိုဗဟိန္းကို ေမြးခဲ့တဲ့၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္ကို ေမြးခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ အစဥ္အလာရွိတဲ့ သမဂၢဟာ သူတုိ႔ဖ်က္ေပမဲ့ သမဂၢစိတ္ဓာတ္ ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္ဘူး။ ကေန႔အထိ ရွင္သန္ေနတယ္။”
၀ါရင့္ သတင္းစာဆရာေဟာင္း ဦးသာဘန္း ေျပာျပသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလုိျဖစ္ရပ္ေတြေနာက္ပိုင္း အုပ္ခ်ဳပ္သူ အာဏာရွင္ေတြဟာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို ရန္သူလို သေဘာထား ဆက္ဆံလာၿပီး ဖိႏွိပ္မႈေတြလည္း ပိုၿပီး ႀကီးလာတာေၾကာင့္ တုိင္းျပည္ကေန ပညာတတ္ အမ်ားအျပား စြန္႔ခြာသြားၾကတာမို႔ ဒီေန႔အခ်ိန္အထိ ပညာေရး မ်ဳိးဆက္ျပတ္မႈ တုိင္းျပည္မွာ အႀကီးအက်ယ္ ႀကံဳေနရတာ ျဖစ္တယ္လို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္း ဦးႏိုင္းႏိုင္းက သံုးသပ္ပါတယ္။
“အာဏာကို မတရား ကုိင္စြဲတဲ့ လူေတြရဲ႕ ရန္ဘက္လုိ႔ သေဘာအထားခံရေတာ့တာပဲ။ ပညာတတ္တဲ့သူေတြကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အားမေပးရင္ တုိင္းျပည္မွာ ပညာတတ္သူ နည္းသြားမယ္၊ တိုင္းျပည္က ခၽြတ္ၿခဳံက်ၿပီေပါ့။ အခုဆုိရင္ ပညာေရး ခၽြတ္ၿခဳံက်ေတာ့ က်န္တဲ့ အေတြးအေခၚ အယူအဆ အသိအျမင္ေတြနဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေရးရာကအစ ေတာ္ေတာ္ ခၽြတ္ၿခဳံက်သြားတယ္။ တုိ႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ႏုိင္ငံျခား ေက်ာင္းသားေတြက စာလာသင္ရတာ အဲဒီေခတ္က။ အခုေတာ့ ဗမာျပည္ ပညာေရးက ဒီမွာ ဘာႀကီး ဘြဲ႕ရရ ဘယ္ႏုိင္ငံမွ အသိအမွတ္ မျပဳေတာ့ဘူး။ အဲဒီကာလ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄၉ ႏွစ္ေလာက္က စလုိက္တာ အခုထိ ခံေနရတုန္းပဲ။”
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္း ဦးႏိုင္းႏိုင္း ေျပာျပခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းမႈ ျဖစ္ၿပီး ၇ ဇူလိုင္လို ေသြးေျမက်ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြ ရွိခဲ့သလို ၁၉၈၈ မွာ ေနာက္တႀကိမ္ စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းခဲ့ၿပီး တိုင္းျပည္ကို စစ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းလာရင္း ၈၈ အေရးေတာ္ပံုနဲ႔အတူ ၂၀၀၇ ေရႊ၀ါေရာင္ သံဃာ့လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ အၾကမ္းဖက္ ၿဖိဳခြင္းတာေတြေၾကာင့္ ရဟန္းသံဃာေတြ အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသားလူထု ေသြးေျမက်ခဲ့ရတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

7July Photos (Thaton Hall)

 ဗမာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢ

မစုိးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီး ဦးရာဇဓမၼက ျပည္တြင္းျပည္ပျမန္မာတို႔ ညီညြတ္ဖို႔ ေဟာၾကား မိုးမခ၊ ဇြန္ ၃၀၊ ၂၀၁၁ မႏၱေလးၿမိဳ႕ မစုိးရိမ္ေက်ာင္းတုိက္ႀကီး ၃ တုိက္တုိ႔၏ အဓိပတိႏွင့္ မဟာနာယကခ်ဳပ္ ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ဆရာေတာ္ႀကီး ဘဒၵႏၴရာဇဓမၼာဘိဝံသဟာ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသုိ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ဓမၼဒူတခရီး ႂကြေရာက္ေတာ္မူလာပါတယ္။ ယခင္ ရက္သတၱပတ္မွာ ဆန္ဖရန္ေဘးဧရိယာသို႔ ၾကြေရာက္လာခိုက္ ဆရာေတာ္ၾကီးကို ဖူးေတြ႔ရစဥ္မွာ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ေဟာေျပာခ်က္အခ်ဳိ႔ကို ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးဟာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း သံဃာေတာ္တပါးျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ သပိတ္ေမွာက္ကံေဆာင္ခဲ့စဥ္က စစ္အစုိးရက ဖမ္းဆီးျပီး အက်ဥ္းခ်ထားခဲ့လို႔ ေထာင္တြင္းမွာ ၁ ႏွစ္ ေက်ာ္ သီတင္းသုံးခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးနဲ႔အတူ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ခံခဲ့ရသူကေတာ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့ျပီျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္ျပည္ရွိ သာသနေမာဠိအဖြဲ႔ နာယကအျဖစ္ ဦးေဆာင္မႈေပးခဲ့သူ မစုိးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီးတပါးျဖစ္တဲ့ ဦးေကာ၀ိဒါဘိ၀ံသျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီး ၂ပါးကို မႏၱေလးေထာင္ထဲမွာ အဓမၼလူ၀တ္လဲျပီး ခ်ဴပ္ေႏွာင္ဖမ္းဆီးခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲသည္အက်ဥ္းေထာင္က တႏွစ္နဲ႔ ၇ လအၾကာ မွာ အစုိးရက ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ခ်ိန္မွာ ေထာင္အ၀တ္အစားနဲ႔ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြဟာ ေထာင္အနီးက လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ဒကာေတာ္၊ ဒကာမမ်ား လာေရာက္ဆက္ကပ္တဲ့ သကၤန္းကို ခ်က္ျခင္း ၀တ္ရုံျပီး သူတို႔ရဲ့ မစုိးရိမ္စာသင္တိုက္ေတြဆီ ျပန္လည္ ၾကြခ်ီသြားခဲ့ၾကတယ္။ တပည့္သံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္သူေတာ္ေကာင္း ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားက ၀မ္းသာအားရ တညီတညြတ္တည္း ၾကိဳဆုိခဲ့ၾကတဲ့အေၾကာင္းကို ကြယ္လြန္သြားျပီျဖစ္တဲ့ မစုိးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီး ဦးေကာ၀ိဒါဘိ၀ံသက မိုးမခကုိ မိန္႔ၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္က ပထမအၾကိမ္ေရာက္ရွိခဲ့ျပီး ယခု ဒုတိယအၾကိမ္ ေရာက္ရွိလာခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးက ျမန္မာျပည္ၾကီး ျငိမ္းခ်မ္းသာယာၾကီးပြားဖို႔အတြက္ ျမန္မာျပည္သားေတြအားလုံး ညီညြတ္ၾကဖို႔ကို အထူးအားစိုက္ လွည့္လည္ ေဟာေျပာလွ်က္ရွိေနပါတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီး ေဟာေျပာခ်က္အခ်ဴိ႔နဲ႔ ေျဖၾကားခ်က္အခ်ဳိ႔ကို ျပန္လည္ ေကာက္ႏုတ္ရသည္ ရွိေသာ္ … "ကုသိုလ္ ပညာ ကိုယ္က်န္းမာႏွင့္ ဥစၥာတန္ဖိုး တမ်ဴိးမ်ဴိးမွ မတိုးမတက္ ထုိေန႔တြက္ သက္သက္၀မ္းနည္းဖြယ္ … " တဲ့။  မွတ္ထားၾက၊ ကုသိုလ္၊ ပညာ၊ က်န္းမာေရး ဒါမွမဟုတ္ စီးပြားေရး တခုခုမွ ဒီေန႔မွာ တိုးတက္မႈမရွိဘဲ၊ အခ်ိန္ကုန္သြားတယ္ ဆိုရင္ လူ႔ဘ၀မွာ သိပ္ကို ၀မ္းနည္းဖို႔ ေကာင္းတယ္ လို႔ ေျပာတာ ျဖစ္ပတယ္။ တမ်ဳိးမ်ဴိးေတာ့ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္တဲ့။ …" " ေနာက္ျပီးေတာ့ ဘုရားက ဒီဃနိကယ္မွာ သီလကို ၃ မ်ဴိး ခြဲေဟာထားတယ္။ အဲသည္ သီလေတြထဲမွာ စူဠသီလဆိုတဲ့ အနိမ့္ဆုံးသီလကို ေဟာထားတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ သေဘာထားကြဲလြဲတဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ားကို သေဘာထားညီညြတ္သြားေအာင္ ေစ့စပ္ေပးရမယ္ လို႔ ဆိုထားတယ္။ ဒါဟာ သီလတမ်ဴဳိးျဖစ္တယ္။  မင္းတို႔ အခုေလာကမွာက တဦးနဲ႔ တဦး သေဘာထားကြဲလြဲေနၾကတယ္ ဆိုရင္ ပုိျပီး ကြဲလြဲၾကေအာင္ ၀င္ျပီး ေျမွာက္ေပးေနၾကတာမ်ဴိး ျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ ရန္ျဖစ္သည္ထက္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတာေတြ ေတြ႔ေနရတယ္။ ဘုရားကေတာ့ သေဘာထားကြဲေနရင္ သေဘာထားညီညြတ္သြားေအာင္ ေစ့စပ္ေပးၾကပါတဲ့။ ဒါဟာ သီလပဲ။ စူဠသီလ ေခၚတယ္။ ေနာက္ျပီၤးတခုကေတာ့ နဂိုမူလကတည္းက ညီညြတ္ေနၾကတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြကိုေတာ့ ပိုျပီး ညီညြတ္ေအာင္လို႔ အားဆင့္ေပးၾကပါတဲ့။ အဲသည္လို အားဆင့္ေပးပါ။ ဥပမာ အစၥေရးလူမ်ဳိးေတြကို ၾကည့္ရင္ သူတို႔အမ်ဴိးအေဆြေတြကို တစုတစည္းတည္း ရွိေနေအာင္ အခ်င္းခ်င္း ေစာင့္ေရွာက္ ကာကြယ္ၾကတာကို ၾကည့္။ ဒါကို အသိဉာဏ္ရွိတယ္လို႔ ေခၚတယ္။ ငါတို႔ ျမန္မာေတြက အသိဉာဏ္ အားနည္းၾကတယ္ကြ။ ဒါေၾကာင့္ မညီညြတ္တာကို ေတြ႔ရင္ ညီညြတ္ေအာင္ ေစ့စပ္ေပးၾကပါ။ ညီညြတ္ေနတာကို ေတြ႔ရင္လည္း ပိုျပီး ညီညြတ္လာေအာင္ အားေတြဆင့္ေပးၾကပါ။ ဒါဟာ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေဟာျပထားတဲ့ စူဠသီလ ျဖစ္ပါတယ္။ စူဠသီလထဲမွာပါတဲ့ သိကၡာပုဒ္ ၂ ပုဒ္ ျဖစ္တယ္ေနာ္။ စူဠသီလထဲမွာတင္ကို သိကၡာပုဒ္ ၂၆ ပုဒ္ ရွိတယ္။ သာမန္လူေတြနဲ႔ ဆိုင္ရာ ဒီ ၂ ခု က အဆိုင္ဆုံးပဲ။ ဘိႏၵာနံ သံဃာနံ - ကြဲျပားေနၾကရင္ ေစ့စပ္ေပး။ ပရိတာနံ အႏုပေဟတာ - ညီညြတ္ေနရင္ ပိုျပီး အားဆင့္ေပး။ ဒါေတြ မင္းတို႔ အမ်ားၾကီး လုပ္ဖို႔လိုတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ေျပာခ်င္တာတခုက သင္တို႔ေတြက ဘယ္လိုလူမ်ဴဳိးေတြ ျဖစ္ခ်င္ၾကသလဲ။ ဘယ္လိုဆုေတာင္းေတြ ေတာင္းၾကသလဲ။ ေလာကီဆန္းက်န္းထဲမွာ ဆန္းက်န္းဆရာက စာအုပ္ေနာက္ဆုံးမွာ ဆုေတာင္းထားတယ္။ ဘာေတာင္းထားသလဲ ဆိုေတာ့ - ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္းေသာ ဘ၀မွာ သူတပါးရဲ့ အက်ဴိးစီးပြားကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေသာသူ ျဖစ္ရပါလို၏ … တဲ့။ ဒါက ပရဟိတအလုပ္ေပါ့။ သည္လို ပရဟိတအလုပ္ကို ရႊင္ရႊ႔င္ျပျပနဲ႔ ေဆာင္ရြက္လုိပါ၏ လို႔ ဆုေတာင္းတာ။ ဒါဟာ အင္မတန္ လိုက္နာဖို႔ ေကာင္းတယ္။ မညီညြတ္သူေတြကိုလည္း ေစ့စပ္ေပး၊ ညီညြတ္ေနရင္လည္း ပိုအားေပး၊ ဒီလိုမ်ဴိး အားထုတ္ၾကမွသာ ဇာတိျဖစ္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေကာင္းမြန္ တိုးတက္မွာ ျဖစ္တယ္။ ဒီအတုိုင္း ရန္ျဖစ္ေနလို႔ကေတာ့ မေကာင္းဘူး၊ ေသခ်ာတယ္။ အခု ငါတို႔ဆီမွာ အခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ကခ်င္ ကခ်င္ခ်င္းလည္း ရန္ျဖစ္တယ္၊ ရွမ္း အခ်င္းခ်င္းလည္း ရန္ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာ ျမန္မာခ်င္းလည္း ရန္ျဖစ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ျမန္မာနဲ႔ ရွမ္း၊ ကခ်င္နဲ႔ ျမန္မာနဲ႔လည္း ရန္ျဖစ္ ဒါမ်ဴိးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ကြန္ျမဴနစ္လုပ္တဲ့သူေတြလည္း ကြဲၾကတယ္ မဟုတ္လား။ အလံနီ၊ အလံျဖဴေတြ ကြဲၾကတယ္ မဟုတ္လား။ သခင္သန္းထြန္းတို႔နဲ႔ သခင္စိုးတို႔နဲ႔ ကြဲၾကတယ္ မဟုတ္လား။ သခင္စုိးၾကီးက ေနာက္ဆုံးမွာ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ေတာ့ သံေ၀ဂရလာတယ္ ဆိုတယ္။ အဲသည္မွာ သခင္စိုးၾကီး ေရးခဲ့တဲ့ စာ ၂ ေၾကာင္း ရွိတယ္။ သူ႔ဟာ အေတာ္ေကာင္းတယ္။ နံပါတ္ ၁ က ေနရာတကာ ေဒါသျဖင့္ အၾကမ္းဖက္မႈကို ေရွာင္ၾကင္ပါ။  တဲ့ … နံပါတ္ ၂ က ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ နံမည္သုံးျပီး သူမွားခဲ့တဲ့ အမွားေတြ ထပ္မမွားၾကပါနဲ႔။ တဲ့။ ဒါကို ျပန္ေရးတာက ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ကြ။ သူေရးတဲ့ Uprising in Burma ထဲမွာ ပါတယ္။ မင္းတို႔ မၾကားဖူးဘူးလား။ စာမ်ားမ်ား ဖတ္ၾကပါကြ။ တေန႔ ၁၅ မိနစ္ေတာ့ ဖတ္ၾကပါ။ သခင္စိုးၾကီးက သူမကြယ္လြန္မီမွာ မ်ဴိးဆက္သစ္ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားကို မွာခဲ့ပါရေစတဲ့။ နံပါတ္ ၁ က ေနရာတကာ ေဒါသျဖင့္ အၾကမ္းဖက္မႈကို ေရွာင္ၾကင္ပါ။  တဲ့ … နံပါတ္ ၂ က ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ နံမည္သုံးျပီး သူမွားခဲ့တဲ့ အမွားေတြ ထပ္မမွားၾကပါနဲ႔။ တဲ့။ အဲဒါ သခင္စိုးၾကီးက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အဲသည္လို သံေ၀ဂသာ ရခဲ့မယ္ ဆိုရင္ သိပ္ေကာင္းမွာကြ။ သခင္သန္းထြန္းလည္း သည္လိုျဖစ္ရင္ ေကာင္းမွာေပါ့ကြာ။ ေမာင္သိန္းေဖတို႔၊ သခင္ႏု တို႔ကအစ အားလုံးက အာဏာလိုခ်င္ၾကတာကိုး။ ဦးေန၀င္းလည္း ပါတာေပါ့ကြာ။ သူကေတာ့ အဆုိးဆုံးေပါ့။ အဲသည္တုန္းက မညီညြတ္ခဲ့ဘူး။ မာနေတြကလည္း ၾကီးၾကတာကိုး။ အဲသည္တုန္းက ပ်ဥ္းမနားညီလာခံမွာ လူေတြ အမ်ားၾကီး တက္လာၾကတယ္ဆိုျပီးေတာ့ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အေတာ္ဟုတ္ျပီ ထင္ခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္က မတက္မေနရ တက္ခိုင္းလုိ႔ တက္ၾကရတာကို သူတို႔က မသိၾကဘူး။ အေတာ္ခက္တဲ့ ေကာင္ေတြပဲ။ ငါကေတာ့ ဘယ္သူမွ အထင္မၾကီးဘူး။ စာနယ္ဇင္းသမားေတြ လုပ္ပုံေတြကိုလည္း ေျပာရဦးမယ္။ ငါတို႔မစုိးရိမ္တိုက္ေတြကို စစ္တပ္က ၀င္ျပီး ရွာတဲ့အေၾကာင္းေတြလည္း ငါတို႔ မစုိးရိမ္ရာျပည့္စာအုပ္ထဲမွာ အျဖစ္အပ်က္အတိုင္း အမွန္အတိုင္း ငါကိုယ္တိုင္ ေရးထားတယ္။ အဲသည္တုန္းက သတင္းစာေတြထဲမွာ ဘယ္လို ေခါင္းစီးၾကီးန႔ဲ ေရးသလဲဆိုေတာ့ တင္း၀င္အုိးၾကီး ၆၀ နဲ႔ က်ည္ဆံမ်ား မိျခင္းလို႔ ေရးထားတယ္။ တင္း၀င္အုိးၾကီး ၆၀ ဆိုတာ မွန္တယ္။ ဒန္အုိးစက္က သူတို႔ဂိုေဒါင္ေတြ ျပင္ေနလို႔ ေက်ာင္းမွာ သူတို႔တင္း၀င္အိုးၾကီးေတြ လာထားထားေတာ့ အဲသည္ တင္း၀င္အုိးၾကီးေတြကို သူတို႔မိတယ္ေပါ့ကြာ။ ျပီးေတာ့ က်ည္ဆံေတြမိတယ္ဆိုတာ က်ည္ဆံ အေဆြးအပ်က္ကေလး ၄၊ ၅ ေတာင့္ေလာက္ကို သတင္းေပးေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ လက္ေထာက္ခ်ျပီး ၾကိဳျမွပ္ထားတာကို ေဖာျ္ပီး မိတယ္ ေျပာတာ။ ဒါေပမယ့္ သတင္းေခါင္းစဥ္ၾကီးမွာက တင္းအိုအုိးၾကီး ၆၀ နဲ႔ က်ည္ဆံမ်ား မိတယ္လိ္ု႔ ေရးထားေတာ့ တင္း၀င္အိုးအျပည့္နဲ႔ က်ည္ဆံေတြမိတယ္မိတယ္လို႔ သာမန္စာဖတ္သူေတြက အထင္ျဖစ္ကုန္ၾကတာေပါ့။ ဒါကုိ ငါတို႔က ေထာက္ျပေတာ့ သူတို႔က ျပင္ေပးမယ္လို႔ ေျပာေတာ့၊ တို႔မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီးက ဘယ္လိုေျပာသလဲဆိုေတာ့ ငါတို႔တိုက္က မင္းတို႔ျဖဴတယ္ဆိုတိုင္း မျဖဴဘူး။ မင္းတို႔မည္းတယ္ ဆိုတိုင္း မမည္းဘူး။ တို႔ျဖဴေအာင္လုပ္မွ ျဖဴမွာ၊ မည္းေအာင္လုပ္မွ မည္းမွာလို႔ ဆရာေတာ္က ျပန္ေျဖေတာ္မူတယ္။ အဲဒါကို ငါက မစိုးရိမ္ေက်ာင္းရာျပည့္အထိမ္းအမွတ္စာအုပ္မွာ ေရးထားတယ္။ ဒါဟာ စာနယ္ဇင္းစိတ္ဓာတ္မဟုတ္ဘူးလို႔ ငါေရးထားတယ္။ တို႔ဆီက သတင္းစာေတြက အဲသည္လိုေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ မင္းတို႔ စာနယ္ဇင္းသမားေတြ စာနယ္ဇင္းအလုပ္လုပ္ၾကမယ္ဆို မွတ္ထားၾက။ အမွန္အတုိင္းေရးၾက၊ မ်က္ႏွာမလိုက္နဲ႔။ ေခါင္းၾကီးပိုင္းမွာေတာ့ ဘက္လိုက္ျပီး ေရးခ်င္တာကို ေရးၾကေပါ့။ ကိုယ္အျဖဴၾကိဳက္ အျဖဴေပါ့။ ျမန္မာျပည္မွာ ငါတို႔ေတြ အားလုံးက ညံ့ၾကလို႔ပါကြာ။ အသိဉာဏ္ပညာ အားနည္းၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အနည္းဆုံးေတာ့ စူဠသီလေလး ၂ ခုေတာ့ ျမဲေအာင္ လုပ္ၾက။ မညီညြတ္ေနရင္ ညီညြတ္ေအာင္ ၀ိုင္းလုပ္ေပး။ ညီညြတ္ေနၾကျပီဆိုရင္လည္း ပိုျပီး အားေကာင္းေအာင္ ၀ိုင္းအားေပး။ အဲဒါကို တိုက္တြန္းရင္း ငါ့ၾသ၀ါဒကို နိဂုံးခ်ဴပ္လိုက္ပါတယ္။ (သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓု ပါဘုရား …)