ျမတ္ႏိုး

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလံုး၀မရွိတဲ့ အရပ္ကို မေနသင့္ မေနအပ္တဲ့ အရပ္(ပစၥဳေဒၥရ အရပ္) လို႔ ေခၚပါတယ္။ က်မတို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေနရာအႏွံမွာ ပစၥဳေဒၶရ အရပ္ရွိပါတယ္။ အဲဒီအရပ္မွာ အာဏာရွင္စနစ္ကို အျမစ္ျဖတ္ ေခ်မႈန္းႏို္င္ မယ္ဆိုတဲ့ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ေနထိုင္ေနရသူေတြ၊ ၿပီးေတာ့ မိမိကိုယ္တိုင္ မေကာင္းမႈေတြက်ဴးလြန္ခဲ့လို႔ ေနရသူေတြ ရွိေနၾကပါတယ္။ အဲဒီေနရာဟာ အားလံုးအတြက္ မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္တဲ့ေနရာပါ။ မေကာင္းမႈကိုလုပ္ခဲ့သူေတြနဲ႔ အာဏာရွင္ကို အံတုသူေတြဟာ နံရံပါးပါးေလးပဲျခားပါတယ္။ အဲဒီနံရံက ေနာင္တတရားေတြနဲ႔ ျခားထားတာပါ။ အာဏာရွင္ကို  အံတုသူ ေတြမွာ ေနာင္တမရွိဘူး။ အားမာန္ေတြပဲ တိုးပြားလာတယ္။ ပိတ္ေႏွာင္မႈေတြတိုးလာတိုင္း သူတို႔ဟာ အားမာန္ေတြပိုလို႔ ပိုလို႔ မ်ားလာတယ္။ အားလံုးက လင္ကြန္း ေျပာတဲ့ “ေသြးကြဲရင္ ဘာမွ ေအာင္ျမင္မွာမဟုတ္ဘူး” ဆိုတာကို လက္ခံခဲ့ ၾကသူေတြျဖစ္ၿပီး အၾကပ္အတည္းကိုရင္ဆိုင္ရတိုင္း တဦးနဲ႔ တဦး ခ်စ္ျခင္းေတြပိုတိုးလာၾကတယ္။ အဲဒီေနရာမွာပဲ ႏူးညံ သိမ္ေမြ႔တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြေနရတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြဆီမွာလည္း တံတိုင္းပါးပါးေလးရွိတယ္။ အဲဒီတံတိုင္းရဲ႕ တဖက္တ ခ်က္မွာ ျပစ္ဒဏ္ခံေနရသူေတြနဲ႔ တျခားတဖက္မွာ အာဏာရွင္ကိုအံတု သူေတြေပါ့။
က်မနဲ႔ က်မတို႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက ယုံၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ မေနအပ္တဲ့ အရပ္ကိုေရာက္ေနခဲ့ရသူေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ က်မ တို႔ စိတ္ဓါတ္က်မေနပါဘူး။ က်မတို႔ေတြ ဒီအရပ္မွာရွိေနတာဟာ တရားမွ်တမႈမရွိဘူးဆိုတာကို ေဖၚညြန္းေနပါတယ္။  ဒါ ေၾကာင့္ က်မတို႔အဲဒီအရပ္မွာ မေပ်ာ္ေပမဲ့ ျဖစ္ေအာင္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ဆရာ၀န္ေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ တကၠသိုလ္က နည္းျပေတြ၊  ဌာနဆိုင္ရာက အရာရွိႀကီးေတြ၊ စိတ္ဓါတ္ရွိတဲ့  ျပည္သူေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ ေထာင္ဂ ဏန္းေတာ့ရွိတယ္။ အဲဒီထက္လည္း ပိုႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီအရပ္ကေန နယ္ခ်ဲ႕ေတြကိုေတာ္လွန္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနရာကေန ဖက္ဆစ္ေတြကိုအံတုခဲ့တယ္။ အဲဒီေနရာကေန မိမိ ယံုၾကည္တဲ့ ၀ါဒအတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကို ဆန္႔က်င္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနရာကေန တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ဟာ တရားမ၀င္ ေၾကာင္းေျပာျပခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေနရာဟာ သမိုင္း၀င္ေနရာ။ အဲဒီေနရာကို ေျမေခြးေတြက ထိန္းခ်ဳပ္ထားေပမဲ့ က်မတို႔ ေတြရဲ႕ အားမာန္ကိုေတာ့ ၀ါးစားလို႔မရခဲ့ဘူး။
အဲဒီအရပ္မွာ သတင္းစကားလဲ အမ်ားႀကီးမၾကားရ၊ ကိုယ့္ႏွာေခါင္းနဲ႔ ကိုယ္ အသက္ရႈတယ္လို႔ မထင္ရေအာင္ကို ေမွာင္ တဲ့ ဖတ္စရာဆိုလို႔ ေဆးလိပ္ဖင္စီခံကိုေတာင္ ခိုးေခ်ာင္ခိုး၀ွက္နဲ႔ က်မတို႔ဖတ္ခဲ့ရတာေလ။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ ရွင္သန္ေန တယ္။ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ေမ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ေပါ့ေလ။ အရင္က ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကို ျပန္လည္တမ္းတရင္း၊ မိသားစုေတြအတြက္ ေမတၱာပို႔ရင္း တကၠသိုလ္ရဲ႕ လြမ္းေမာဖြယ္ရာေတြကို သတိတရျပန္ေျပာၾကရင္း၊ က်မအပါအ၀င္ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြအတြက္ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ ဗဟုသုတ ဖားေျခရာခြက္ေလးကို တစ္ျခားသူေတြထံေ၀မွ်၊ တစ္ျခားသူေတြက သူတို႔ရဲ႕ ဗဟုသုတ ပင္ လယ္ေၾကာမွာ ေမ်ာပါသြားေအာင္ေ၀မွ်ၾကရင္း  တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ ၀ါးစားၾကတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕က ႏွစ္ ၂၀၊ တစ္ခ်ိဳ႔႕ကေတာ့ ၁၀ ႏွစ္၊ က်မတို႔က ၇ ႏွစ္၊ အနည္းအက်ဥ္းက ေသဒဏ္။ အခုေတာ့ ၆၅ ႏွစ္နဲ႔ ၆ လ။ အနည္းဆံုး ႏွစ္ ၂၀။
က်မတို႔ဟာ သာမာန္အတိုင္းဆိုရင္ ၆ ႏွစ္နဲ႔ ၂ လ ၾကာရင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ျပန္လည္ထိေတြ႔ခြင့္ရမယ္။ သာမာန္မဟုတ္ တဲ့ တစံုတခုေၾကာင့္ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္မလဲဆိုတာကို ဘယ္သူမွ ေျပာမျပႏိုင္ဘူး။ ၁၀ (က) ရဲ႕ အက်ယ္အ ၀န္းက ၅ ႏွစ္၊ ဆႏၵရွိရင္ ႏွစ္တိုး ၁ ႏွစ္ထပ္ထားလို႔ရတယ္တဲ့။ က်မတို႔ ေနခြင့္ရွိတဲ့ေနရာမွာ ညီအမအရင္းထက္ပိုခ်စ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးငယ္ ၈ ေယာက္ေနၾကတယ္။ ေနာက္နဲနဲၾကာေတာ့ ၆ ေယာက္ဆက္ေနတယ္။
က်မတို႔ေနခဲ့တာ ၆ ႏွစ္ျပည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ အားလံုးက က်မကို ၀ိုင္းေမးၾကတယ္။ အမေရ… မေနအပ္တဲ့ေနရာက ထြက္ခြါ ခြင့္သာရခဲ့ရင္ အမ ဘာဆက္လုပ္မွာလဲတဲ့။ က်မအတြက္ တကၠသိုလ္နယ္ေျမမွာေနခြင့္မရွိေတာ့ဘူး။ က်မ ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ စာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ က်မတက္လက္စ ျပင္သစ္ဘာသာသင္တန္းကို ျပန္တက္ရမယ္။ ေနာက္ၿပီး က်န္ခဲ့တဲ့ ညီမေတြ အမေတြအတြက္ သူတို႔ဆႏၵရွိတဲ့အရာေတြကို လုပ္ေပးခ်င္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္အတြက္ က်မတစ္စံုတစ္ခု လုပ္သင့္တယ္ေလ။ အဲဒီတုန္းက က်မအသက္ ၃၀ ျပည့္ၿပီးၿပီ။
ဒီလိုနဲ႔ က်မ ၆ ႏွစ္ ၃ လ ျပည့္ခ်ိန္မွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြရွိရာကို ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။ က်မရဲ႕ အျပင္းထန္ဆံုးဆႏၵက က်မ ေဖေဖနဲ႔ စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ လူတိုင္းမလြဲမေသြ သြားရမည့္လမ္းကို ေဖေဖက က်မကိုမေစာင့္ပဲ သြားႏွင့္ၿပီ။ ေဖေဖ မသြားခင္က က်မအတြက္ အားေပးတဲ့ေမတၱာစာေတြကို ေပးခဲ့ဘူးတယ္။ က်မက ေဖ့ေဖ့စာေတြ ေၾကာင့္ မေသေအာင္ေနႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အားရပါးရေျပာျပခဲ့ခ်င္တာ။ က်မမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို သား ပိုက္ေကာင္က သူ႔ရင္ေသြးကိုသယ္ေဆာင္ထားသလို သယ္ေဆာင္ခဲ့တယ္ဆိုတယ္ကို အားရပါးရေျပာျပခ်င္ခဲ့တာ။  က်န္ ရစ္တဲ့ အေမက က်မငိုမွာကို စိုးရိမ္ေနခဲ့ေပမဲ့ က်မ မငိုေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ပစၥဳေဒၶရ အရပ္က က်မကို သင္ ၾကားေပးခဲ့ၿပီးၿပီ။ က်မကို ေဖေဖက ရန္သူ႔ဆီမွာ ဒူးမေထာက္မိေစနဲ႔တဲ့။ ကိုယ့္အသက္ရွင္ေနမွ အာဏာရွင္ကို တိုက္ခိုက္ ႏိုင္မွာမို႔လို႔ အသက္ရွင္ေနဖို႔လိုတယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာကိုး။
ေနာက္ေန႔မွာပဲ က်မဆီကို ေထာက္လွမ္းေရးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဟန္ေဆာင္စကားလံုးေတြရဲ႕ ေနာက္ ကြယ္မွာ ေျမေခြးတေကာင္ရဲ႕ ေကာက္က်စ္ယုတ္မာပံုမ်ိဳးနဲ႔ က်မတို႕ကို သနားေနသတဲ့ေလ။
သဲထဲကိုေရသြန္ရင္ေတာင္ အရာက်န္အံုးမယ္ က်မရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက အရာမက်န္ပါဘူး။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္တုန္းက က်ပ္ ၇၀၀ ေပးရတဲ့ ျပင္သစ္သင္တန္းက ၆ ႏွစ္ၾကာၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၇ ေဒၚလာ က်သတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က ၁ ေဒၚလာ ကို ေငြ ၉၅၀ ေလာက္ေပါက္တယ္။ က်မက အလုပ္အကိုင္ မရွိေသးတဲ့လူေလ။ ဒီေလာက္ဘယ္တတ္ႏိုင္မွာလည္း၊ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေမ့ထားလိုက္ရတယ္။

ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကိုသြားလည္မိေတာ့ သူတို႔က အလုပ္မ်ားၾကတယ္။ ေအးေလ ၆ ႏွစ္ေက်ာ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္အတြင္း သူတို႔ဟာ ဘ၀တစ္ခုကိုအေကာင္းဆံုးတည္ေဆာက္မိေနၿပီ။ သူတို႔မွာ က်မအတြက္ အခ်ိန္မပိုႏိုင္ၾကဘူးေလ။ ပိုဆိုးတာ က က်မကို တရားၾကလာေအာင္သူတို႔က ေဟာေျပာၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ေစတနာက တကယ္ေကာင္းေပမဲ့ က်မက ခံရ ခက္ေနတာဆိုးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လကၡဏာတူသူေတြထံကိုပဲ ျပန္သြားျဖစ္တယ္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ က်မက လကၡ ဏာ မတူႏိုင္ဘူးေလ။
ေနာက္ေတာ့ က်မ ၀ါသနာပါတဲ့ စာေပအလုပ္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြေကာင္းမႈနဲ႔ က်မရလိုက္ပါတယ္။ က်မတို႔ကို ပံုျပင္ထဲ က ေျမေခြးလို သနားတဲ့ လူေတြက ထုတ္ေ၀သူကို တြန္းအားေပးလို႔ က်မထြက္ေပးလိုက္တယ္။ ဒီလိုပဲ ေျမေခြးလိုသနား တတ္တဲ့ လူေတြေၾကာင့္ တင္တင္ညိဳက ဆြဲႀကိဳးခ်သြားတယ္။ ခ်ယ္ရီက ေဆးေသာက္တယ္။ က်မကေတာ့ အလုပ္က ထြက္လိုက္တယ္။ ေဆးေက်ာင္းသားေတြက က်ဴရွင္ဆရာ၊ ျပင္သစ္သင္တန္းနည္းျပ၊ တခ်ိဳ႕က ျပည္ပ အသံလႊင့္ဌာန ေတြမွာ အလုပ္ရသြားၾကတယ္။
တင္ထြန္းႏိုင္ကေတာ့ ေျမေပၚမွာလမ္းေလ်ာက္ရင္း အဆက္အစပ္မရွိတဲ့စကားေတြကို တတြတ္တြတ္ရြတ္ေနတယ္။ အိမ္ ကလူေတြကို မယံုေတာ့ဘူး။ စည္သူ၊ကိုသုတ၊ ကိုဘိုနီေအာင္တို႔ကေတာ့ ခရီးေ၀းကိုအၿပီးသြားၾကတယ္။ ကိုေပၚ၊ ကိုမင္း ေဇယ်ာ၊ ကိုေဌးႃကြယ္၊ ကိုကိုႀကီး၊ မီးမီး၊ နီလာ၊ ရႊီးတို႔ ကေတာ့ ယံုၾကည္ခ်က္အတိုင္း ပစၥဳေဒၶရအရပ္ထံ ခရီးထြက္ သြား ၾကတယ္။ သူတို႔အေၾကာင္းၾကားရတဲ့လူတိုင္းက အံၾသတႀကီး သက္ျပင္းခ်ေပမဲ့ သူတို႕က မတရားမႈကို တကမာၻလံုးက ျပည္သူေတြသိရေအာင္ မေနအပ္တဲ့အရပ္မွာ ေနေနၾကတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြရွိတဲ့ေနရာမွာ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြအတြက္ ပညာသင္ၾကားတဲ့ လုပ္ငန္းကိုလုပ္ၾကတယ္။ ဒါ ေပမဲ့ ေျမေခြးေတြက သိပ္မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ေႏွာက္ယွက္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေၾကမြမသြားၾကတာကေတာ့ က်မတို႔ ေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေၾကာင့္လို႔ပဲ က်မထင္ပါတယ္။ သူတို႔ဘယ္လိုပဲ လုပ္ပါေစ၊ အာဏာရွင္ေတြကို ဆန္႔က်င္ေတာ္ လွန္ဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္တြန္႔သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆႏၵေတြကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေပ်ာက္ႏိုင္ပါဘူး။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ့ အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ လာဒ္ေပးလာဒ္ယူျဖစ္တယ္။ အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ က်မတို႔တိုင္းျပည္ အဆင္းရဲဆံုး ႏိုင္ငံေတြထည္းမွာ စာရင္း၀င္သြားတယ္။ ဒီစနစ္ေၾကာင့္ မတရားမႈေတြအမ်ားႀကီးရွိေနတာကို က်မတို႔ သိၾကတယ္။ ကိုေပၚ၊ ကိုမင္းေဇယ်ာ၊ ကိုေဌးႃကြယ္၊ ကိုႀကီးသန္းတင္၊ မီးမီး အားလံုးေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ျပင္းျပသူေတြဟာ ဘ၀ေတြ အတြက္၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြအတြက္၊ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအတြက္ အျမဲတမ္းအသင့္ရွိေနၾကပါတယ္။ ပစၥဳေဒၶအရပ္ထဲက နံရံေလးဘက္အတြင္းမွာ လွပျခင္းေတြရွိေနတယ္။ ကမာၻ႔ကဗ်ာေန႔က ကဗ်ာဆရာေတြက ကဗ်ာေရးတယ္ “က်ဲျပန္႔ေန ေသာအရာေတြက မလွပဘူး” တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ကိုေဌးႂကြယ္၊ ကိုေပၚ တို႔ မီးမီး၊ နီလာ၊ အာဏာရွင္ကိုေတာ္လွန္၀င့္တဲ့လူေတြ ရွိတဲ့ေနရာမွာ လွပျခင္းေတြရွိတယ္။သူတို႔မွာ သိပ္သည္းတဲ့ ညီညြတ္ျခင္းေတြနဲ႔ လက္ဆက္ထားႏိုင္သူေတြပါ။ သူတို႔က သန္း ၆၀ ေသာ ျမန္မာျပည္သားေတြကို ခ်စ္ခင္ၾကင္နာတတ္သူေတြျဖစ္တယ္။ ျပည္သူေတြနဲ႔လည္း ညီညြတ္မႈကို ရယူ ထားႏိုင္သူ   ေတြျဖစ္ပါတယ္။
သူတို႔က အာဏာရွင္စနစ္ကို ၿဖိဳဖ်က္ပစ္ဖို႔ က်ိဳးစားေနၾကတယ္။ က်မတို႔က ျမန္မာျပည္ကို လွမ္းျမင္ႏိုင္တဲ့ ၿမိဳ႕ေလးမွာ  သူတို႔ကိုလြမ္းေနၾကတယ္။ လြမ္းေနရုံနဲ႔ေတာ့ က်မတို႔အားလံုးရဲ႕ ဆႏၵေတြဘယ္ျပည့္၀မွာလဲ၊ က်မတို႔ေတြ စည္းလံုးညီ ညြတ္တယ္ဆိုရင္ သူတို႔ ၀မ္းသာၾကမွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႔ စည္းလံုးညီညြတ္ၾကပါစို႔။
ခင္ၿငိမ္းသစ္