ျမတ္ႏိုး

ေအာင္ဆန္း စိတ္ဓာတ္ (Aung San Spirit)

( စတုတၳအႀကိမ္၊ ၁၉၆၉၊ ႀသဂုတ္လထုတ္၊ ေအာင္သန္း(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အစ္ကိုအရင္း) ေရးေသာ “ေအာင္သန္း၏ ေအာင္ဆန္း” စာအုပ္မွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။ စာမ်က္ႏွာ ၅၃-၅၇ -သတ္ပံုမူရင္းအတိုင္း)

သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ မိခင္ကို အလြန္ခ်စ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အစ္ကိုေတြ ခ်စ္သည္ထက္ ပို၍ ခ်စ္ပါသည္။ မိခင္ကလည္း အျခားသားမ်ားအေပၚထက္ အငယ္ဆံုးသားကေလးအေပၚတြင္ သံေယာဇဥ္ပိုပါသည္။ သို႔ပါလ်က္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ မိခင္အေပၚ စိမ္းကားသလို ျဖစ္ေနသည္မွာ အျခားေၾကာင့္မဟုတ္၊ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္ကို လွဴထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္ ဟု ယူဆရန္ရွိသည္မွအပ အျခားအေၾကာင္းမ်ား မရွိႏိုင္ပါ။ သခင္ေအာင္ဆန္းအဖို႔ စားလည္း ႏိုင္ငံေရး၊ အိပ္လည္း ႏိုင္ငံေရး ျဖစ္ေနပါသည္။ ႏိုင္ငံေရးသာလွ်င္ အမိ… ႏိုင္ငံေရးသာလွ်င္အဖ…ႏိုင္ငံေရးသာလွ်င္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း ျဖစ္ေနပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ စာေရးဆရာ ဒဂုန္တာရာက ၁၉၄၆ ခုႏွစ္တြင္ ထုတ္ေ၀ေသာ “တာရာမဂၢဇင္း”၌ “ေအာင္ဆန္း-သို႔မဟုတ္-အရိုင္း” ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးသားခဲ့ပါသည္။
“သူ႕တြင္ ႏိုင္ငံေရး ၀ိဥာဥ္ကား ျပင္းထန္လွ၏။ ႏိုင္ငံေရး တခုတည္းသာလုပ္ေသာ လူတဦးျဖစ္၏။ သူသည္…ရိုင္း၏၊ ၾကမ္း၏၊ ေၾကာင္၏၊ ကိစၥမရွိ၊ သူသည္ ဧည့္ခန္းေဆာင္မွ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးလူေကာင္းမဟုတ္၊ “တခုတည္းေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ တခုတည္းကိုသာလုပ္ေသာ ႏိုင္ငံေရး သတၱ၀ါျဖစ္၏” ထို႔ေၾကာင့္ ကိစၥမရွိ။”

သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ရိုင္းပံု၊ ၾကမ္းပံု တို႔ကို သခင္တင္ေမာင္(က်ံဳမေငး)ကလည္း ၄-၁-၆၃ ေန႔ထုတ္ ေၾကးမံုသတင္းစာတြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးခဲ့ပါသည္။
“၁၉၄၀ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလတြင္ တို႔ဗမာ အစည္းအရံုးႀကီး၏ အမႈေဆာင္ အစည္းအေ၀းကို မႏၱေလးၿမိဳ႕၌ က်င္းပေလသည္။ အမႈေဆာင္အားလံုး မႏၱေလးရံုးေတာ္ႀကီးရွိ ဦးဘဦးတိုက္ႀကီးတြင္ တည္းခိုၾကသည္။ အစည္းအေ၀းကိုလည္း ထိုတိုက္မွာပင္ က်င္းပေလသည္။
အမႈေဆာင္ အစည္းအေ၀း က်င္းပေနဆဲမွာပင္ ၿဗိတိသွ်ေလဘာပါတီ ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္သူ ဆာစတက္ဖို႔ကရစ္ပ္သည္ ဗမာျပည္၏ အေျခအေနကို ေလ့လာရန္ ေရာက္ရွိလာေလသည္။ ဗမာျပည္မလာမီကေလးကပင္ ၄င္းအား ေလဘာပါတီမွ ထုတ္ပယ္ခံထားရေလသည္။ အေၾကာင္းမွာ စစ္အတြင္းတြင္ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးတပ္ေပါင္းစုတခု ဖြဲ႕သင့္သည္ဟု ပါတီတြင္ အႀကံေပးမိသည့္အတြက္ ျဖစ္ေလသည္။

ဗမာျပည္တြင္ ဦးတင္ထြဋ္အိမ္၌ ေခတၱတည္းခိုၿပီး တို႔ဗမာအစည္းအရံုး ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံု ေဆြးေႏြးလိုသည့္အတြက္ မႏၱလးသို႔ လုိက္ပါလာခဲ့ေလသည္။ ဆာစတက္ဖို႔ကရစ္ပ္အား သခင္ေက်ာ္စိန္(ယခု ျပည္သူ႔စာေပတိုက္)က မႏၱေလးသို႔ လိုက္ပို႔ရေလသည္။ မႏၱေလးတြင္ ထိုေလဘာပါတီ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးႏွင့္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးအမႈေဆာင္မ်ား ေဆြးေႏြးၾကပံုမွာ ကၽြန္ေတာ့္ တသက္တာတြင္ မေမ့ႏိုင္ေအာင္ ရွိေတာ့သည္။
“ေဆြးေႏြးပြဲကို သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္စိုး၊ သခင္ေလးေမာင္တို႔အား ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးရန္ သတ္မွတ္ထားၾကပါသည္။ သခင္ျမမွာ မႏၱေလးတြင္ ၾကာရွည္မေနႏိုင္ဘဲ အစည္းအရံုးတာ၀န္မ်ားႏွင့္ပင္ ရန္ကုန္သို႔ျပန္သြားရေလသည္။ ေဆြးေႏြးပြဲတြင္ ကရစ္ပ္၏ လက်္ာဘက္က သခင္ေက်ာ္စိန္၊ သခင္ေလးေမာင္၊ သခင္လွေဘာ္၊ သခင္ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးတို႔က ထိုင္ေနၾက၏။ လက္၀ဲဘက္တြင္ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္စိုးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထုိင္ေနၾကသည္။

“ကရစ္ပ္က…“ဗမာျပည္ကို မလာခင္တုန္းက တို႔ဗမာအစည္းအရံုးနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္တာနဲ႔ ဒါေတြဟာ ဗမာျပည္ေျမေပၚေရာက္လို႔ တညလဲ အိပ္မိေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္သိထားတာေတြဟာအားလံုး အၿမီးနဲ႔ ေခါင္းနဲ႔ လြဲေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။” ဟုေျပာယင္း ဟားတိုက္ ရယ္လိုက္ပါသည္။ “ကၽြန္ေတာ္ သိခဲ့တာက ခင္ဗ်ားတို႔ အစည္းအရံုးဟာ လူရမ္းကားကေလးေတြ၊ ဆင္ျခင္တံုတရားကင္းမဲ့သူေတြ၊ သူပုန္ထဘို႔ ေသြးဆူေနတဲ့ သူကေလးေတြ၊ ပညာမဲ့ အလုပ္လက္မဲ့ကေလးေတြ စုေပါင္း ပါ၀င္တဲ့ အစည္းအရံုးႀကီးဘဲလို႔ နားလည္လာခံပါတယ္။ အခုမွ ဒီလိုမဟုတ္မွန္း သိပါေတာ့တယ္….”။

သခင္ေအာင္ဆန္းက ရယ္လ်က္ “ဒါဟာ ဓမၼတာပါဘဲ။ အုပ္စိုးသူဆိုတာဟာ အုပ္စိုးခံရသူမ်ားအေပၚမွာ ဒီလိုဘဲ သေဘာထားတတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အတိုက္အခံလုပ္ေနေတာ့ ဒီလုိဘဲ သတင္းေပးၾကမွာပါဘဲ။ တခု ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ဗမာျပည္မွာရွိတဲ့ လူငယ္တိုင္းဟာ ဒီလုိဘဲ ပညာမဲ့ အလုပ္လက္မဲ့ လူေပ လူေတ ကေလးေတြခ်ည္းျဖစ္ေနရတယ္ဆိုရင္လဲ ဘယ္သူ႔အျပစ္လဲ။ ၿဗိတိသွ်အုပ္စိုးျခင္းေအာက္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ျဖစ္ရပ္တခုအေနနဲ႔ ၿဗိတိသွ်လူမ်ိဳးေတြဘဲ ရွက္စရာေကာင္းေနမွာေပါ့။”

ကရစ္ပ္။ ။“ကၽြန္ေတာ္တခု ေမးစမ္းပါရေစ၊ စပ္စုတယ္လို႔လဲ မထင္ပါနဲ႔။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးသေဘာထားလို႔ ေမးရဲတာပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔က အခု အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ခံဘ၀က လြတ္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေနၾကတယ္။ လြတ္လပ္ေရးကို ဘယ္နည္းနဲ႔ရေအာင္ လုပ္ၾကမွာလဲ”။

သခင္ေအာင္ဆန္း။ ။“နည္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တရားတယ္ထင္တဲ့နည္းနဲ႔ ရေအာင္လုပ္ယူရမွာဘဲ”။

ကရစ္ပ္။ ။“မစၥတာ ေအာင္ဆန္းေျပာတာ နားမလည္ေသးပါဘူး။ ထပ္ရွင္းျပပါအုန္း”။

သခင္ေအာင္ဆန္း။ ။“ရွင္းပါတယ္။ တရားတယ္ထင္တဲ့နည္းဆိုတာဟာ ရရာနည္းနဲ႔ လုပ္ရမယ္လို႔ ဆိုတာဘဲ။ ဥပမာဗ်ာ ခင္ဗ်ားအိတ္ထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ ေဖာင္တိန္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ပိုင္တဲ့ ေဖာင္တိန္ဆိုပါေတာ့။ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့ဆီက အႏိုင္က်င့္ၿပီး လုယူထားတယ္ဆိုပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို ေတာင္းပန္ၿပီး ျပန္ေပးပါဗ်ာလို႔ ေခ်ာ့ေတာင္းမယ္၊ မရရင္ ေနာက္တနည္းနဲ႔ ေတာင္းမယ္။ အဲဒီလို မရတဲ့ အဆံုးက်ေတာ့ မေပးဘူးလား ေပးမလားဆိုၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္ေတာင္းမယ္။ ဒါနဲ႔မရရင္ ေဟာဒီလို အတင္းလုယူမယ္”။

သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ေျပာေျပာဆိုဆို ဆာစတက္ဖို႔ ကရစ္ပ္၏ အိတ္ကပ္ထဲက ေဖာင္တိန္ကို ဆြဲယူလိုက္ရာ ကရစ္ပ္၏ ကုတ္အကၤ်ီအိတ္ႀကီး ၿပဲ၍ ပါလာေတာ့သည္။

သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ ဧည့္သည္တေယာက္၏ အကၤ်ီၿပဲသည္ကိုပင္ အားမနာတတ္၊ အလုိက္မသိတတ္ဘဲ ဆက္၍ ေျပာေသး၏ “ကဲ အဲဒီနည္းဟာ ကၽြန္ေတာ္တရားတယ္ထင္တဲ့နည္းဘဲ။ ကၽြန္ေတာ့ ေဖာင္တိန္ျပန္ရတာလိုရင္းဘဲ”။

ကရစ္ပ္မွာ ဘာမွ်မေျပာႏိုင္။ အားရပါးရ ဟားတိုက္၍သာ ရယ္ေမာေနရရွာေတာ့၏။

သခင္ေအာင္ဆန္းက ဆက္ၿပီး “ကဲ အခုလို လုပ္ယူရေတာ့ ေကာင္းေသးရဲ႕လား။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေဖာင္တိန္ ျပန္ရပါရဲ႕။ ခင္ဗ်ားမွာေတာ့ အကၤ်ီအိပ္အၿပဲခံရတာသာ အဖတ္တင္တာေပါ့။ ေစာေစာက ျပန္ေပးလိုက္ရင္ အကၤ်ီလည္းမၿပဲဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လက္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္နာသြားတယ္။ ခု-ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနတာေတြဟာ အပိုေျပာေနတာလဲမပါဘူး။ ခ်ိမ္းေျခာက္ေနတာလဲ မဟုတ္ဖူး။ တကယ္ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့သေဘာကို ေျပျပေနတာဘဲ။´

ကရစ္ပ္မွာ ဘာမွ မေျပာႏိုင္၊ အူတက္မတတ္ ျဖစ္ေနရွာသည္။ ေနာက္အတန္ၾကာမွ “အို ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေအာင္ဆန္း ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေအာင္ဆန္း” ဟူ၍သာ ထပ္ကာထပ္ကာ ေရရြတ္၍ ေနရွာပါေတာ့သည္။