တေရြ႕ေရြ႕ဆိုရင္…တေန႔ေန႔ကိုလည္းၿမင္ႏုိင္တယ္
ေဆာင္းယြန္းလ
အခ်ိန္ေတြၿပဳန္းတီးသြားခဲ့ရတဲ့ လမ္းမမွာ
ေရာင္စံုစိတ္ကူးေတြက တလက္လက္တရွရွ…
မိုးမဆံုး ေၿမမဆံုးေတာ့တဲ့ အသံုးအႏႈန္းခံတပ္ၾကီးထဲက
က်ည္ဆံေတြလို တသည္းသည္းရြာက်လာတဲ့ စကားလံုးေတြက
ေလထဲ တြဲခိုပ်ံဝဲေနၾကသလို
ေၿမကမၻာအႏွံ႔ ရႊဲစို ၿပန္႔က်ဲေနၾကေတာ့တယ္…
အလစ္အငိုက္ဆို ေလစိမ္းေတြ တဟူးဟူးတိုက္တယ္….
တခါတခါ..နတ္သူရူးေတြရဲ့အလိုေတာ္က် လက္သီးရုိင္းေတြက
ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းထဲက ဓားေသြးၿပတတ္ၾကတယ္…
တခ်ိဳ႕ကေၿပာေတာ့လည္း…
မိုက္တယ္ဆိုတာ လြယ္ပါတယ္တဲ့..
က်ေနာ္တို႔တေတြ…
ၿပီးေတာ့…ခင္ဗ်ားတို႔ကိုယ္တိုင္
ယဥ္ေက်းမႈတံခါးရြက္ေတြကို အရုိးသားဆံုးနည္းနဲ႔ တြန္းဖြင့္ႏုိင္ဖို႔အတြက္
တမနက္ေလာက္ ခက္ခက္ခဲခဲ ၾကိဳးစားၾကည့္ခဲ့ၾကဖူးသလား….
.
ငယ္ငယ္တုန္းက စစ္တိုက္တမ္းကစားသလိုမ်ိဳး
တခ်က္ပစ္ရင္ တေယာက္မကေသတဲ့ ေခတ္ၾကီးထဲမွာ
ရွင္သန္ေနရမႈက ေကာင္းဘြိဳင္ကားေတြထဲက ဇာတ္ရံသာသာပါပဲ…
ေခတ္မီတိုးတက္လွတဲ့
တက္ကႏုိလိုဂ်ီရဲ့ တန္ခိုးအာႏုုေဘာ္ေတြေအာက္မွာ
ကမၻာဟာ တေၿဖးေၿဖးက်ဥ္းေၿမာင္းလာခဲ့ေပမယ့္
တည့္တည့္မေလွ်ာက္မခ်င္းေတာ့ ဘယ္ကိုမွမေရာက္ႏူိင္ဘူး….
မိစၦာလူရုိင္းေတြ အတၱနဲ႔ဒုန္းစိုင္းေနၾကတဲ့ လမ္းမမွာေတာ့
မုန္တိုင္းက တဝုန္းဝုန္းတဒိုင္းဒိုင္း ခါးကိုင္းေအာင္ တိုက္ေနခဲ့ဦးမွာပဲ…။ ။
စိတ္ကို စိတ္နဲ႔တုိက္ရတာ ၾကာလာေတာ့ အက်အဆံုးမ်ားလာတယ္
နာလံမထူႏိုင္တဲ့ စိတ္နဲ႔ စူစူးနစ္နစ္ၾကည့္ေနပံုက ေအာ္ဂလီဆန္ခ်င္စရာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၿခံဳခို တိုက္ရဖန္မ်ားေတာ့ ဗ်ဴဟာလည္း မေၿမာက္ေတာ့ဘူး
လက္ေၿဖာင့္ တပ္သားေတြကလည္း ငါ့အသံကို အနာခံ လြဲလာတယ္ ...
ခံႏိုင္ရည္ ဘယ္ေလာက္က်န္ေသးလဲ ... ငါ့ကိုငါက မသိသလို ဟန္လုပ္ေမးတယ္
ေၿခာက္ေသြ႕ပ်က္စီးေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ၾကီးမွာ ဘာအသံမွ မက်န္ေတာ့ဘူး ....။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ မၾကာခဏ ခလုတ္တိုက္ေနမိတာကလည္း ဇေဝဇဝါ ၿဖစ္ခ်င္စရာ
ေဟာ ဟိုနားက ထကြဲၿပန္တဲ့ ေရၿမဳပ္ဗံုး တစ္လံုး ..............
ပိုက္စိတ္တိုက္ ရွာဟန္ၿပဳတုန္းက ဘယ္မွာပုန္းေနလုိ႕ ငါ အမိန္႕ေပးထားခဲ့မိပါလိမ့္ ...
စစ္ကူမရွိ မဟာမိတ္မရွိ .. စိတ္ကို စိတ္နဲ႔ တိုက္မိေနေသာ စစ္ပြဲမ်ား .. .... ..... ...
အမိန္႕သံေတြ ေပါက္ကြဲ ဆူညံေနၿပီး နာခံမႈ မပါေတာ့ေသာ နံနက္ခင္းမ်ား ..
ထံုေပေပ ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ အေရာင္မဲ့ မသိစိတ္ .. အသိစိတ္မ်ား
မၿဖစ္ႏိုင္ၿခင္းမ်ားစြာကို ထုဆစ္ေနမိေသာ အဆိပ္မိထားသလို အသိဥာဏ္မ်ား ..
ႏွစ္ကာလမ်ားစြာ ရွည္ၾကာခဲ့ေသာ သံု႕ပန္းဆန္ဆန္ ခံစားမႈမ်ား ....
ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ ႏွင္းကြဲစ မနက္ခင္း အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ...
မွန္တစ္ခ်ပ္ထဲ .. ... ပ်က္စီးယိုယြင္းေနတဲ့ စစ္တလင္းလုိ မ်က္ႏွာနဲ႔
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်င့္သားရေနခဲ့လို႕ အတုအစစ္ခြဲမရေတာ့တဲ့ အၿပဳံးတစ္ခုကိုသာ
ငါ ...စစ္ေလ်ာ္ေၾကးအၿဖစ္ ၿပန္ရရွိခဲ့လိုက္ရဲ႕ .... ....
မေနာ္ဟရီ
နာလံမထူႏိုင္တဲ့ စိတ္နဲ႔ စူစူးနစ္နစ္ၾကည့္ေနပံုက ေအာ္ဂလီဆန္ခ်င္စရာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၿခံဳခို တိုက္ရဖန္မ်ားေတာ့ ဗ်ဴဟာလည္း မေၿမာက္ေတာ့ဘူး
လက္ေၿဖာင့္ တပ္သားေတြကလည္း ငါ့အသံကို အနာခံ လြဲလာတယ္ ...
ခံႏိုင္ရည္ ဘယ္ေလာက္က်န္ေသးလဲ ... ငါ့ကိုငါက မသိသလို ဟန္လုပ္ေမးတယ္
ေၿခာက္ေသြ႕ပ်က္စီးေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ၾကီးမွာ ဘာအသံမွ မက်န္ေတာ့ဘူး ....။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ မၾကာခဏ ခလုတ္တိုက္ေနမိတာကလည္း ဇေဝဇဝါ ၿဖစ္ခ်င္စရာ
ေဟာ ဟိုနားက ထကြဲၿပန္တဲ့ ေရၿမဳပ္ဗံုး တစ္လံုး ..............
ပိုက္စိတ္တိုက္ ရွာဟန္ၿပဳတုန္းက ဘယ္မွာပုန္းေနလုိ႕ ငါ အမိန္႕ေပးထားခဲ့မိပါလိမ့္ ...
စစ္ကူမရွိ မဟာမိတ္မရွိ .. စိတ္ကို စိတ္နဲ႔ တိုက္မိေနေသာ စစ္ပြဲမ်ား .. .... ..... ...
အမိန္႕သံေတြ ေပါက္ကြဲ ဆူညံေနၿပီး နာခံမႈ မပါေတာ့ေသာ နံနက္ခင္းမ်ား ..
ထံုေပေပ ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ အေရာင္မဲ့ မသိစိတ္ .. အသိစိတ္မ်ား
မၿဖစ္ႏိုင္ၿခင္းမ်ားစြာကို ထုဆစ္ေနမိေသာ အဆိပ္မိထားသလို အသိဥာဏ္မ်ား ..
ႏွစ္ကာလမ်ားစြာ ရွည္ၾကာခဲ့ေသာ သံု႕ပန္းဆန္ဆန္ ခံစားမႈမ်ား ....
ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ ႏွင္းကြဲစ မနက္ခင္း အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ...
မွန္တစ္ခ်ပ္ထဲ .. ... ပ်က္စီးယိုယြင္းေနတဲ့ စစ္တလင္းလုိ မ်က္ႏွာနဲ႔
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်င့္သားရေနခဲ့လို႕ အတုအစစ္ခြဲမရေတာ့တဲ့ အၿပဳံးတစ္ခုကိုသာ
ငါ ...စစ္ေလ်ာ္ေၾကးအၿဖစ္ ၿပန္ရရွိခဲ့လိုက္ရဲ႕ .... ....
မေနာ္ဟရီ
Subscribe to:
Posts (Atom)
